VAN BIVAK NAAR VANDAAG

Van Bivak naar vandaag

Ruim 30 jaar geleden zette ik mijn eerste stappen bij de Koninklijke Luchtmacht. Ik was jong, nieuwsgierig en op zoek naar avontuur. Stoer vond ik mezelf niet. Dat zeiden anderen misschien, maar voor mij was het de normaalste zaak van de wereld om ervoor te gaan.

Ik meldde me aan, best vastberaden, maar eerlijk gezegd wist ik niet of ik er echt doorheen zou komen. De selectieprocedure bestond uit drie losse dagen. De eerste dag herinner ik me nog goed: een zaal vol met zeker honderd, misschien wel tweehonderd kandidaten, vooral jongens. De psychologische keuring voelde eindeloos. Vragen, nog meer vragen, alsof er geen einde aan kwam. Tot mijn verbazing hoorde ik aan het eind van de dag bij het kleine groepje dat door mocht. Op een andere dag volgden de sporttesten en tot slot een uitgebreid gesprek met een psycholoog. Spannend was het zeker, en net als nu stond ik soms met het zweet op mijn bovenlip, maar ik kwam erdoorheen. Ik werd aangenomen.

Daarna begon de opleiding in Woensdrecht. Doordeweeks zaten we intern. We gingen naar school voor de theorie en er waren vaak bivaks. De eerste bivak duurde meteen twee weken. Douchen zat er niet in. Wassen deden we met een laagje ijskoud water in onze helm, die dienstdeed als geïmproviseerd wasbakje. Mijn haren veranderden langzaam in een bos stro en make-up was geen optie. Je zou zeggen dat dit voor een meisje-meisje zoals ik best schakelen was, maar eerlijk gezegd voelde dat helemaal niet zo. Voor mij was het gewoon normaal. Dit hoorde erbij en ik deed het gewoon.

Wat ik daar vooral leerde, is dat je samen veel meer kunt bereiken dan alleen. Je leert elkaar dragen. Je leert dat fouten niet het einde zijn, maar een uitnodiging om opnieuw te proberen. En opnieuw. Soms irritant, omdat één iemand lag te snurken en we met de hele groep strafrondjes moesten rennen, maar uiteindelijk leerzaam. Want zodra je elkaar leert vertrouwen en weet wie waar goed in is, ontstaat er een krachtig team.

⚙️ De basis die altijd blijft

Die basis draag ik nog steeds in me. Natuurlijk laat ik het begraven van wapens in het zand en de strafrondjes achter me, maar de kern is gebleven: samen verder komen, leren van fouten en bouwen op vertrouwen.

Die jaren hebben me gevormd en geven me nog steeds een stevige basis in mijn werk. Wat ik daar heb geleerd, zie ik nu dagelijks terug in organisaties: hoe belangrijk discipline is om vol te houden, hoe waardevol vertrouwen en teamgeest zijn, en dat communicatie vaak het verschil maakt. Tegelijk weet ik dat het niet altijd makkelijk is. Ook in het bedrijfsleven gaat het over veerkracht, eerlijkheid en de bereidheid om het gewoon te doen. Soms is het niet blijven praten of analyseren, maar samen besluiten: kom, we gaan dit aanpakken en vooruit.

Na de luchtmacht volgden mijn jaren bij KPN. Een totaal andere omgeving, maar minstens zo leerzaam. Ik leerde hoe groot en complex organisaties kunnen zijn, hoe structuren werken en hoe belangrijk goede communicatie is. Samen met mijn militaire basis heeft dat me gevormd en mijn blik op organisaties verrijkt.

🚀 Vandaag

Nu, met ruim 25 jaar ervaring in organisaties, gebruik ik die stevige basis elke dag. Ik doorgrond snel het speelveld van een organisatie, leg verbindingen en zorg dat communicatie weer gaat stromen. Geen dikke rapporten of ingewikkelde modellen, maar een praktische aanpak: doen, evalueren, bijsturen en doorgaan.

Wat ik het mooiste vind: teams zien groeien. Mensen die ontdekken dat ze samen verder komen dan alleen. Dat er energie vrijkomt als communicatie helder is en de juiste mensen op de juiste plek staan. Dat continu verbeteren geen signaal is dat het nu niet goed gaat, maar dat het altijd beter, makkelijker en mooier kan. En dat de mensen zelf het goud zijn. Zij zijn de experts die het verschil maken om het morgen weer een stap verder te brengen.

💭 De droom van herintreden

Toch droom ik nog vaak van de luchtmacht. Dat ik weer in uniform stap. Dat ik opnieuw die discipline, kameraadschap en duidelijkheid voel. In mijn dromen zie ik de cirkel helemaal rondgaan: terug naar het nest, tot aan mijn pensioen.

En grappig genoeg: officieel kan het nog. Tot 52 jaar en 3 maanden mag je herintreden. Ik ben nu 51 jaar en 7 maanden. Dus mocht ik echt willen, dan moet ik wel opschieten.

Of ik het ga doen? Waarschijnlijk niet. Want ik voel hoe waardevol mijn plek in het bedrijfsleven is. Hoe ik daar alles wat ik toen leerde, maar ook later bij KPN en in de jaren daarna, kan inzetten. Hoe ik bedrijven kan helpen om te groeien, samen te werken en met vertrouwen vooruit te gaan.

Maar die dromen vertellen me wel iets. Namelijk dat die tijd bij de Koninklijke Luchtmacht altijd een fundament voor mij zal blijven. Samen met mijn opvoeding en alle ervaringen daarna, is het de basis van hoe ik in het leven sta.

🌍 De rode draad

Dus of het nu ging om doorzettingsvermogen leren bij de luchtmacht, organisaties doorgronden bij KPN, of nu dagelijks werken met bedrijven… de rode draad is hetzelfde: mensen in beweging brengen, communicatie laten stromen en samen resultaten boeken die je alleen nooit had bereikt.